7 september 2024
We maakten kennis met de kudde, van Shetlander tot Shire en alles wat daartussen inzit. Oscar, met zijn donkere vacht riep gemengde gevoelens bij op bij “Angela” ….”IK ZIT AL ZO LANG IN EEN DONKERE PERIODE, DAT WIL IK NIET MEER…” Haar blik ging nog even rond in de paddock tot ze Spikkel zag staan, heerlijk knabbelend aan een net gevuld met hooi. Spikkel, het Pippi Langkous- paard van de kudde, speels, nieuwsgierig, duidelijk in zijn communicatie en eerlijk.
Ja, ze wist het zeker, bij deze pony voelde ze herkenning. Enthousiast liep ze naar hem toe om contact met hem te maken. Tot haar teleurstelling leek Spikkel haar echter niet op te merken, alsof ze onzichtbaar was voor hem. Al haar pogingen ten spijt, was Spikkel niet geïnteresseerd in deze tweebenige kudde genoot. Telkens weer draaide hij al etende zijn achterste naar haar toe als ze hem haar hand aanbod om kennis te maken. Een moeilijk en pijnlijk moment waarbij veel emotie bij haar naar boven kwam.
EEN GROTE SNIK VOLGDE, HAAR HANDEN VOOR HAAR GEZICHT OM DE TRANEN TE VERBERGEN. Het gevoel onzichtbaar te zijn voor de ander, het niet gezien worden, genegeerd te worden door de ander….dit is precies wat er thuis ook met haar gebeurde. Een verdriet dat zo groot is en zo diep zit, maar dat vooral zo ver mogelijk weggestopt is, zodat niemand het ziet. En nu ineens, BAM! kwam alles eruit.
Zonder dat Spikkel het zich ook maar enig moment realiseerde, was hij de plaatsvervanger van de partner van “Angela” geworden. Zijn hele houding, communicatie en gedrag waren identiek aan dat van hem. Ook nu, nu ze het zo moeilijk heeft, haar tranen durft te laten stromen van verdriet, laat het Spikkel koud en gaat hij gewoon door waar hij op dat moment mee bezig is: Met zichzelf….
Bij het verlaten van de paddock, bleven we nog even staan om na te praten over wat er zojuist was gebeurd. Ze was duidelijk geraakt door de ervaring en probeerde haar gedachten te ordenen. Terwijl we daar zo stonden, merkte ik plotseling dat Keesje, een andere, kleinere pony uit de kudde, naar ons toe kwam lopen. In stilte kwam hij dichterbij, en positioneerde zich voorzichtig achter”Angela”.
Ik zei: “Kijk eens achter je… “ en als antwoord daarop draaide ze haar hoofd…. ”je wordt gezien…”
Het was een onverwacht, maar krachtig moment. Het leek alsof Keesje precies begreep wat ze nodig had: erkenning en verbinding. Dit simpele gebaar van dit kleine paardje bracht een nieuwe laag van bewustzijn bij mijn coachee teweeg. Ze realiseerde zich dat, hoewel ze zich vaak niet gezien voelt, er altijd mensen zullen zijn die haar wel opmerken, zelfs als ze dat niet direct doorheeft. Dit inzicht bood haar niet alleen troost, maar ook een mooi inzicht om mee naar huis te nemen.