Wanneer kritiek wint

15 januari 2025

Je bent sceptisch en dat steek je niet onder stoelen of banken. En dat is OK. Je houdt niet van vaagheid, het onverklaarbare. En dat is OK. Paardencoaching? “Nee, dat is niets voor mij”. Je vindt het zweverig. En ook dat is OK.

Je bent al 25 jaar mijn beste vriendin en respecteren wij elkaars keuzes en meningen. Dat is altijd onze kracht geweest. 

En opeens is het daar: Een appje, waarin je mij vraagt of je een keer langs mag komen voor een coachingsessie. Je geeft aan je gefrustreerd te voelen. Je ervaart onrust in je hoofd. Een dilemma is de oorzaak zeg je. Vragen als: Waar doe ik goed aan? Wat moet ik doen als dat of dat gebeurt?, houden je al geruime tijd uit je slaap. Je wilt dat de paarden je laten zien welke keuze je moet maken. 

Ik leg je uit dat het zo niet werkt, dat het geen hocus pocus is en dat paarden niet beschikken over een glazen bol. Bovendien is het beter een andere coach te kiezen. Maar voordat ik mijn zin kan afmaken breek je in: “Ik wil door jou gecoacht worden, anders doe ik het niet”. 

Daar sta je. In de kudde. Je twijfelt. Je wijst naar Oscar. We nodigen Oscar uit om deel te nemen aan de sessie. Oscar staat naast je. Je deelt je vraagstuk en ik vraag je samen met Oscar de mogelijkheden te onderzoeken. Het duurt. Oscar laat subtiele signalen zien om de spanning te reguleren. Je wilt gaan lopen, maar Oscar blijft als verankert staan. Je zegt hardop; “Zie je wel….ik moet het niet doen”. “Oscar zegt dat ik het niet moet doen”. Ze slaat haar ogen dicht en laat haar hoofd en schouders hangen. Mest…een grote hoop mest is wat volgt. 

Op de achtergrond graaft Spikkel in het zand en zakt door de knieën. Een zachte kreun volgt en dan rolt hij zijn lijf over en weer. Je stapt opzij en kijkt mij vragend aan. Ik laat het zijn. Spikkel staat op en laat zich opnieuw in het zand vallen. 

De altijd zo stoere, bijna onaantastbare vrouw breekt. Tranen rollen over haar wangen. Er staat een andere vrouw voor me. Een breekbare, kwetsbare vrouw. Een vrouw die ik de afgelopen 25 jaar nog niet eerder had gezien.

“Het was mijn vader”, zei ze. “Na alle beslissingen die ik in mijn leven heb genomen, volgde kritiek van mijn vader”. “Welke keuze ik ook maakte, het was altijd de verkeerde. “Zelfs nu hij er niet meer is, heb ik nog steeds zijn goedkeuring nodig”.

Spikkel loopt naar haar toe snuffelt en legt zijn hoofd tegen haar gezicht…..